Przepis na idealną bylinę? Proszę bardzo. Nie boi się słońca, cienia, suszy i mrozów. Pięknie kwitnie wiosną - w kwietniu i maju - a przez resztę roku chwali się dorodnymi i zdrowymi liśćmi. Może rosnąc nad stawem lub na skalniaku. Nie ma szczególnych wymagań co do gleby. Jest długowieczna. Ten opis jak ulał pasuje do bergenii sercowatej (Bergenia cordifolia), czyli doskonałej byliny do wszystkich typów ogrodów.
Bergenia to typowa roślina cienia, dlatego ma takie duże i atrakcyjne liście, ale bardzo chce z tego cienia wyjść i pokazać nam, że liście to nie jedyny jej atut. Niech będzie. Ponieważ mamy wiosnę, więc przyjrzyjmy się jej kwiatom. Są niezwykle atrakcyjne i dość nietypowe. Na końcu długiej, mięsistej, czerwieniejącej łodygi skupiają się w nieregularnym kwiatostanie liczne, małe dzwoneczkowate kwiaty. Najczęściej są różowe lub czerwieniejące z purpurowymi naleciałościami. Pędy kwiatostanowe są eleganckie i wyrastają wysoko ponad liście (w cieniu są wyższe). Wyglądają jak sztandary lub pochodnie. Chcą być widoczne z daleka. Bergenia daje nam w ten sposób znaki, że jest gdzieś tam, na dole.
Moje bergenie mają ciężko, bo każę im rosnąc w cieniu, pod jałowcem, w pobliżu ścieżki. Ale nie narzekają. Kwitną co roku, choć bujnie się nie rozrastają. W tym roku chyba dosadzę kilka sztuk w bardziej wyeksponowanym miejscu, by wykazały się jeszcze jedną swoją zdolnością – zadarniania. Pisząc tek tekst nabrałem ochoty na bergenie.
Marek